In het dagelijks leven noemen mensen staal en ijzer altijd samen ‘staal’. Het is duidelijk dat staal en ijzer een soort substantie moeten zijn; Vanuit wetenschappelijk oogpunt zijn staal en ijzer feitelijk een beetje verschillend. Hun belangrijkste componenten zijn allemaal ijzer, maar de hoeveelheid koolstof die ze bevatten is anders. Met een koolstofgehalte boven de 2% noemen we meestal ‘ruwijzer’, en ‘staal’ met een koolstofgehalte onder deze waarde. Daarom wordt tijdens het smelten van ijzer en staal ijzerhoudend erts eerst gesmolten tot gesmolten ruwijzer in een hoogoven (hoogoven), en vervolgens wordt het gesmolten ruwijzer in een staaloven geplaatst om te worden geraffineerd tot staal. Vervolgens wordt staal (stalen knuppels of strippen) gebruikt om stalen buizen te maken. Van koolstofstalen knuppels kunnen bijvoorbeeld stalen buizen met holle secties worden gemaakt door middel van warmwals- en koudwalsprocessen (naadloze buizen van koolstofstaal)

Het productieproces van naadloze stalen buizen bestaat hoofdzakelijk uit twee hoofdstappen:

1. Heetwalsen (geëxtrudeerde naadloze stalen buis): knuppel met ronde buis → verwarming → doorboren → kruiswalsen met drie rollen, continu walsen of extrusie → strippen → op maat maken (of verkleinen) → afkoelen → rechttrekken → hydraulische test (of foutdetectie) → markering → opslag

2. Koudgetrokken (gewalste) naadloze stalen buis: ronde buis blanco → verwarming → doorborend → kop → gloeien → beitsen → oliën (koperen) → koudtrekken in meerdere doorgangen (koudwalsen) → lege buis → warmtebehandeling → rechttrekken → hydrostatisch test (foutdetectie) → markering → opslag.
De grondstoffen die nodig zijn voor de productie van ijzer en staal zijn onderverdeeld in vier categorieën en afzonderlijk besproken: in de eerste categorie worden diverse ijzerhoudende ertsgrondstoffen besproken; de tweede categorie betreft steenkool en cokes; De flux (of flux) van slakken, zoals kalksteen, enz.; de laatste categorie omvat diverse hulpgrondstoffen, zoals schroot, zuurstof, enz.