Spiraalvormige pijp, ook bekend als spiraalvormige stalen buis of spiraalgelaste buis, is een koolstofarm constructiestaal of een laaggelegeerde constructiestaalstrip die onder een bepaalde spiraalvormige hoek in een blanco buis wordt gerold (een vormhoek genoemd), ook bekend als een spiraalbuis of een spiraalvormig lichaam. De buitendiameter van de spiraalvormige buis is ongeveer 30 nanometer, de binnendiameter is ongeveer 10 nanometer en de afstand tussen aangrenzende spiralen is ongeveer 11 nanometer.

Wat zijn de methoden om te bepalen of de kwaliteit van spiraalgelaste buizen met een grote diameter aan de norm voldoet?

1. Inspectie via fysieke methode: fysieke inspectiemethode is een methode voor meten of inspecteren met behulp van enkele fysieke verschijnselen.

2. Sterktetest van het drukvat: Naast de dichtheidstest moet het drukvat ook een sterktetest ondergaan. Gewoonlijk zijn er twee soorten hydrostatische tests en luchtdruktests. Beiden inspecteren zij de dichtheid van lasnaden in vaten en leidingen die onder druk staan. De luchtdruktest is gevoeliger en sneller dan de hydraulische test. Tegelijkertijd hoeft de spiraalgelaste buis met grote diameter na de test niet te worden afgetapt, wat vooral geschikt is voor producten met moeilijke drainage. Het risico van de test is echter groter dan dat van de hydrostatische test. Tijdens de test moeten de bijbehorende veiligheidstechnische maatregelen worden gevolgd om ongevallen tijdens de test te voorkomen.
3. Hydrostatische test: Elke spiraalgelaste buis met grote diameter moet worden onderworpen aan een hydrostatische druktest zonder lekkage. De testdruk wordt als volgt berekend: P=2ST/D.
In de formule wordt S - de testspanning Mpa van de hydrostatische test, en de testspanning van de hydrostatische test geselecteerd op basis van 60% van de vloeigrens gespecificeerd in de overeenkomstige norm voor staalstrips.

4. Te oordelen naar het oppervlak, dat wil zeggen de uiterlijkinspectie, is een eenvoudige en veelgebruikte inspectiemethode. Het is een belangrijk onderdeel van de eindproductinspectie. Het gaat vooral om het opsporen van defecten aan het lasoppervlak en maatafwijkingen. Over het algemeen wordt het met het blote oog geïnspecteerd, met behulp van standaardsjablonen, meters, vergrootglazen en ander gereedschap. Als er een defect is aan het oppervlak van de las, bestaat de mogelijkheid dat er een defect in de las zit.