CORROSIE VAN ROESTVRIJ STALEN PRODUCTEN

Roestvast staal is een ijzerlegering die minimaal 10,5% chroom bevat. Dit chroom maakt de vorming van een zeer dunne oxidelaag op het metaaloppervlak mogelijk, ook wel de “passieve laag” genoemd, en geeft roestvrij staal zijn kenmerkende glans.
Dergelijke passieve coatings helpen corrosie van metalen oppervlakken te voorkomen en verbeteren zo de corrosieweerstand door de hoeveelheid chroom in het roestvrij staal te verhogen. Door elementen als nikkel en molybdeen te combineren kunnen diverse roestvaststaallegeringen worden ontwikkeld, waardoor het metaal meer bruikbare eigenschappen krijgt, zoals verbeterde vervormbaarheid en hogere corrosieweerstand.
Roestvrijstalen producten geproduceerd door fabrikanten van stalen buizen zullen niet corroderen onder “natuurlijke” omstandigheden of in wateromgevingen. Daarom wordt bestek, gootstenen, werkbladen en pannen gemaakt van staal. Huishoudelijk roestvrij staal wordt vaak gebruikt. Het is echter belangrijk op te merken dat dit materiaal “roestvrij” is en niet “roestvrij” en dat er daarom in sommige gevallen corrosie zal optreden.

Waardoor kan roestvast staal corroderen?
Corrosie is, in de eenvoudigste beschrijving, een chemische reactie die de integriteit van metalen aantast. Als metaal in contact komt met een elektrolyt, zoals water, zuurstof, vuil of een ander metaal, kan dit soort chemische reactie ontstaan.
Metalen verliezen elektronen na een chemische reactie en worden daardoor zwakker. Het is dan vatbaar voor andere toekomstige chemische reacties, die verschijnselen kunnen veroorzaken zoals corrosie, scheuren en gaten in het materiaal totdat het metaal verzwakt.
Corrosie kan zichzelf ook in stand houden, wat betekent dat als het eenmaal begint, het moeilijk kan zijn om het te stoppen. Dit kan ervoor zorgen dat het metaal bros wordt wanneer de corrosie een bepaald stadium bereikt en het kan instorten.

VERSCHILLENDE VORMEN VAN CORROSIE IN ROESTVRIJ STAAL
Uniforme corrosie
Het meest voorkomende type corrosie dat roestvrij staal en andere metalen kan aantasten, wordt uniforme corrosie genoemd. Dit is de “uniforme” verspreiding van corrosie over het oppervlak van het materiaal.
Interessant genoeg staat het ook bekend als een van de “goedaardigere” vormen van corrosie, hoewel het relatief grote delen van metalen oppervlakken kan bedekken. De impact ervan op de prestaties van het materiaal is meetbaar omdat deze gemakkelijk kan worden geverifieerd.

Pitcorrosie
Putcorrosie kan moeilijk te voorspellen, te herkennen en te onderscheiden zijn, wat betekent dat het vaak als een van de gevaarlijkste vormen van corrosie wordt beschouwd.
Dit is een sterk gelokaliseerde vorm van corrosie waarbij een klein gebied met putcorrosie wordt gevormd door een gelokaliseerde anodische of kathodische plek. Zodra dit gat stevig vastzit, kan het op zichzelf ‘bouwen’, zodat een klein gaatje gemakkelijk een holte kan vormen die veel verschillende vormen en maten kan hebben. Putcorrosie ‘migreert’ vaak naar beneden en kan bijzonder gevaarlijk zijn, omdat als er niets aan wordt gedaan, zelfs als een relatief klein gebied wordt aangetast, dit kan leiden tot structureel falen van het metaal.

Spleetcorrosie
Spleetcorrosie is een vorm van plaatselijke corrosie die het gevolg is van een microscopische omgeving waarin twee metaalgebieden verschillende ionenconcentraties hebben.
Op plaatsen zoals sluitringen, bouten en verbindingen waar weinig verkeer is waardoor zure middelen kunnen binnendringen, zal deze vorm van corrosie optreden. De verminderde hoeveelheid zuurstof is te wijten aan een gebrek aan circulatie, dus het passieve proces vindt niet plaats. De pH-balans van de opening wordt dan beïnvloed en veroorzaakt een onbalans tussen dit gebied en het buitenoppervlak. Dit veroorzaakt in feite hogere corrosiesnelheden en kan worden verergerd door lage temperaturen. Het gebruik van een goed verbindingsontwerp om het risico op corrosiescheuren te verminderen, is één manier om deze vorm van corrosie te voorkomen.

Elektrochemische corrosie
Als ze worden ondergedompeld in een corrosieve of geleidende oplossing, komen twee elektrochemisch verschillende metalen met elkaar in contact, waardoor er een elektronenstroom tussen hen ontstaat. Omdat het metaal met minder duurzaamheid de anode is, wordt het metaal met minder corrosieweerstand vaak meer aangetast. Deze vorm van corrosie wordt galvanische corrosie of bimetaalcorrosie genoemd.