در زندگی روزمره مردم همیشه فولاد و آهن را با هم «فولاد» می نامند. ملاحظه می شود که فولاد و آهن باید نوعی ماده باشد; در واقع، از نظر علمی، فولاد و آهن کمی متفاوت هستند، اجزای اصلی آنها همه آهن است، اما میزان کربن موجود در آن متفاوت است. ما معمولاً "آهن خوک" را با محتوای کربن بالای 2٪ و "فولاد" را با محتوای کربن زیر این مقدار می نامیم. بنابراین، در فرآیند ذوب آهن و فولاد، ابتدا سنگ آهن حاوی آهن را در کوره بلند (کوره بلند) به آهن مذاب ذوب می کنند و سپس آهن مذاب را در کوره فولادسازی قرار می دهند تا به فولاد تبدیل شود. سپس از فولاد (شمش یا نوار فولادی) برای ساخت لوله های فولادی استفاده می شود، به عنوان مثال، شمش فولاد کربنی را می توان از طریق فرآیندهای نورد گرم و نورد سرد (لوله های فولادی کربنی بدون درز) به لوله های فولادی با مقاطع توخالی تبدیل کرد.

فرآیند تولید لوله های فولادی بدون درز عمدتاً به دو مرحله عمده تقسیم می شود:

1. نورد گرم (لوله فولادی بدون درز اکسترود شده): شمش لوله گرد → گرمایش → سوراخ کردن → نورد متقاطع سه رول، نورد مداوم یا اکستروژن → جدا کردن → اندازه (یا کاهش) → خنک کننده → صاف کردن → تست هیدرولیک (یا تشخیص عیب) → علامت گذاری → انبارداری

2. لوله فولادی بدون درز کشیده شده (نورد) سرد: لوله خالی → گرمایش → سوراخ → سر → بازپخت → ترشی → روغن کاری (آبکاری مس) → کشش سرد چند گذر (نورد سرد) → لوله خالی → عملیات حرارتی → صاف کردن → هیدرواستاتیک تست (تشخیص عیب) → علامت گذاری → ذخیره سازی.
مواد اولیه مورد نیاز برای تولید آهن و فولاد به چهار دسته تقسیم می‌شوند و به طور جداگانه مورد بحث قرار می‌گیرند: دسته اول مواد خام مختلف سنگ آهن حاوی سنگ را مورد بحث قرار می‌دهد. دسته دوم زغال سنگ و کک را مورد بحث قرار می دهد. شار (یا شار) سرباره مانند سنگ آهک و غیره. دسته آخر مواد اولیه کمکی مختلف مانند قراضه فولاد، اکسیژن و غیره است.