Günlük hayatta insanlar çelik ve demiri birlikte “çelik” olarak adlandırırlar. Görülüyor ki çelik ve demir bir nevi madde olmalıdır; aslında bilimsel açıdan bakıldığında çelik ve demirin biraz farklı özellikleri vardır, ana bileşenlerinin hepsi demirdir ancak içerdikleri karbon miktarı farklıdır. Karbon içeriği %2'nin üzerinde olanlara genellikle “pik demir”, bu değerin altındaki karbon içeriğine ise “çelik” diyoruz. Bu nedenle, demir ve çeliğin eritilmesi sürecinde, demir içeren cevher ilk önce bir yüksek fırında (yüksek fırın) erimiş pik demire eritilir ve daha sonra erimiş pik demir, çelik haline getirilmek üzere bir çelik üretim fırınına konur. Daha sonra çelik borular yapmak için çelik (çelik kütük veya şerit) kullanılır; örneğin, karbon çeliği kütükler, sıcak haddeleme ve soğuk haddeleme işlemleri (karbon çeliği dikişsiz borular) yoluyla içi boş kesitli çelik borulara dönüştürülebilir.

Dikişsiz çelik boruların üretim süreci esas olarak iki ana aşamaya ayrılmıştır:

1. Sıcak haddeleme (ekstrüde dikişsiz çelik boru): yuvarlak boru kütüğü → ısıtma → delme → üç silindirli çapraz haddeleme, sürekli haddeleme veya ekstrüzyon → sıyırma → boyutlandırma (veya küçültme) → soğutma → düzleştirme → hidrolik test (veya kusur tespiti) → işaretleme → depolama

2. Soğuk çekilmiş (haddelenmiş) dikişsiz çelik boru: yuvarlak boru boş → ısıtma → delme → başlık → tavlama → dekapaj → yağlama (bakır kaplama) → çok geçişli soğuk çekme (soğuk haddeleme) → boş tüp → ısıl işlem → doğrultma → hidrostatik test (kusur tespiti) → işaretleme → depolama.
Demir ve çelik üretimi için gerekli olan hammaddeler dört kategoriye ayrılır ve ayrı ayrı ele alınır: ilk kategoride demir içeren çeşitli cevher hammaddeleri ele alınır; ikinci kategori kömür ve kok kömürünü tartışıyor; Kireçtaşı vb. gibi cürufun akışı (veya akışı); son kategori ise hurda çelik, oksijen vb. gibi çeşitli yardımcı hammaddelerdir.