Vloeisterkte is een belangrijk concept op het gebied van naadloze buismechanica. Het is de spanningswaarde van naadloze stalen buizen wanneer het ductiele materiaal meegeeft. Wanneer de naadloze stalen buis vervormt onder invloed van kracht, kan de vervorming op dit moment op twee manieren worden verdeeld: plastische vervorming en elastische vervorming.

1. Plastische vervorming zal niet verdwijnen als de externe kracht verdwijnt, en de naadloze stalen buis zal permanente vervorming ondergaan.
2. Elastische vervorming betekent dat onder de voorwaarde van externe kracht, wanneer de externe kracht verdwijnt, de vervorming ook zal verdwijnen.

De vloeigrens is ook de spanningswaarde van de naadloze buis wanneer deze plastische vervorming begint te ondergaan, maar omdat het brosse materiaal geen duidelijke plastische vervorming ondergaat wanneer het wordt uitgerekt door een externe kracht, heeft alleen het ductiele materiaal de vloeigrens.

Hier verwijzen we naar de vloeigrens van naadloze buizen, de vloeigrens wanneer vloeiing optreedt, en de spanning tegen microplastische vervorming. Wanneer de kracht groter is dan deze limiet, zal het onderdeel permanent falen en kan het niet meer worden hersteld.

De externe factoren die de vloeigrens van naadloze buizen beïnvloeden zijn: temperatuur, reksnelheid en spanningstoestand. Naarmate de temperatuur daalt en de reksnelheid toeneemt, neemt ook de vloeigrens van de naadloze stalen buis toe, vooral wanneer het op het lichaam gecentreerde kubieke metaal gevoelig is voor temperatuur en reksnelheid, wat verbrossing van het staal bij lage temperaturen zal veroorzaken. De invloed op de stresstoestand is ook erg belangrijk. Hoewel de vloeigrens een essentiële index is die de intrinsieke prestaties van het vervaardigde materiaal weerspiegelt, is de vloeigrens verschillend als gevolg van verschillende spanningstoestanden.
Intrinsieke factoren die de vloeigrens beïnvloeden zijn: binding, organisatie, structuur en atomaire aard. Als we de vloeigrens van naadloos buismetaal vergelijken met keramiek en polymeermaterialen, kunnen we daaruit opmaken dat de invloed van hechtverbindingen een fundamenteel probleem is.